Lasy i leśnictwo na Lubelszczyźnie to wspaniała historia, której szczególny etap rozpoczął się w lipcu 1944 r. Wtedy to lubelscy leśnicy zajęli i zabezpieczyli gmach, archiwa i urządzenia okupacyjnej niemieckiej dyrekcji lasów przy ul. Okopowej 7 w Lublinie. Na podstawie „tymczasowego upoważnienia" WRN, 1 sierpnia 1944 r. rozpoczęła funkcjonowanie lubelska Dyrekcja Lasów Państwowych, której dyrektorem wybrany został inż. Feliks Osiński. Organizację dyrekcji oparto na przedwojennym statucie organizacyjnym. Lublin stał się też ośrodkiem tworzącej się Naczelnej Dyrekcji Lasów oraz bazą kadrową dla organizujących się na wyzwalanych terenach kraju dyrekcji LP.

Powstały w sierpniu 1944r. Związek Zawodowy Leśników wysunął następujące postulaty:

- upaństwowienie lasów prywatnych,

- utworzenie Lotnej Straży Leśnej,

- zorganizowanie szkoły leśnej i kursów dokształcających,

- utworzenie funduszu pomocy leśnikom i ich rodzinom.

Pierwszym działaniem była inwentaryzacja majątku.

Wg pierwszych danych lasy zarządzane przez lubelską DLP obejmowały powierzchnię 291 680 ha, w czym przedwojenne lasy państwowe stanowiły tylko 87 tys. ha. Lasy niepaństwowe obejmowały powierzchnię 149 tys. ha. Całkowity zapas drewna na pniu w LP oszacowano na 17 345 tys. m³, co dawało 68 m³/ha. Przeciętny wiek wynosił 43 lata. Udział drzewostanów do 40 lat stanowił52% powierzchni, zaś zrębów wojennych – 13,3%, co łącznie stanowiło aż 186 078 ha. W okresie okupacji wyrąbano 72 tys. ha lasów i 9 mln m³ drewna (prawie 20-letni etat cięć), zniszczono 310 osad leśnych, szereg budowli i tartaków, zginęło 881 leśników. Lesistość obszaru Lubelszczyzny wynosiła zaledwie 16%.

W konsekwencji wysiłek pierwszych lat po wojnie kierowano na zalesianie zrębów wojennych, przy dotkliwym braku sadzonek, sprzętu i ludzi. Skutecznie też ograniczono kradzieże drewna. Nie obyło się bez ofiar – zginęło wtedy 7 pracowników, w tym 2 nadleśniczych.

Kolejnym wielkim problemem były pożary lasu – tylko w latach 1946-47 spłonęło prawie 3400 ha.

Od 1 stycznia 1950 r. podstawą zarządzania lasami była ustawa z 20 grudnia 1949 r. o Państwowym Gospodarstwie Leśnym, która wraz z wydanymi do niej rozporządzeniami była podstawą kolejnych zmian w organizacji gospodarki leśnej kraju.

Ukształtowana w procesie tych zmian wielkość powierzchni RDLP w Lublinie, wynosząca 420 tys. ha, obejmująca zasięgiem terytorialnym całe województwo lubelskie, 3 powiaty Podkarpacia i 1 powiat woj. mazowieckiego, przetrwała do chwili obecnej. W zasięgu dyrekcji lubelskiej mamy też 263406 ha lasów niepaństwowych i 2 parki narodowe o pow. 12 700 ha.

Obecnie łączna pow. lasów bez względu na własność  wynosi 663 tys. ha, lesistość zaś  24 % (wzrost lesistości w okresie powojennym o 50%). Zasoby drzewne na pniu wynoszą 106 mln m³ w Lasach Państwowych i 45,5 mln m³ w lasach prywatnych (ponad 6-krotny wzrost w Lasach Państwowych). Dominują siedliska borowe które stanowią 51%. Główne gatunki lasotwórcze to: So – 69%, Db – 13%, Brz – 7%, Ol – 6%, Bk, Jd, Md, Św – po 1%. Średni wiek drzewostanów to 65 lat w Lasach Państwowych, i 48 lat w  lasach prywatnych.

Te dane ilustrują ogromne zmiany w lasach Lubelszczyzny, a równocześnie są świadectwem dobrej  gospodarki leśnej, prowadzonej na podstawie ustawy o lasach z 28.09.1991 r. na zasadach zrównoważonej gospodarki, opartej na podstawach ekologicznych.